Η Κρύπτη της Παρηγοριάς

Υπήρχε μια κρύπτη στον χειμώνα

Άνθρωποι σαν κι εμάς

Ελπίζανε να βρουν ζεστασιά

Να βρουν άλλα μέρη, μαγικά

Φανταστικούς κόσμους

όπου εκείνη θα τους αγαπούσε και

δεν θα τους πρόδιδε ποτέ.

Ήταν η Κρύπτη της Παρηγοριάς

Και μαζεύονταν εκεί όλα τα ρεμάλια

Της μικρής αυτής τενεκεδούπολης,

Τα ρεμάλια που το παίζανε ποιητές

Για να πηδάνε καμιά πεσμένη πριγκίπισσα

Που και που κι όχι τόσο συχνά,

Ποιητές στην σκιά άλλων φανταχτερών

Που πλασάριζαν τον εαυτό τους σε βιτρίνες

Υπολογιστών, σε βιτρίνες περιοδικών,

Κάτασπρα δόντια, χωρίς κρύπτες χαμόγελο.

Και κάπως έτσι πέρναγε ο χειμώνας

Κι ερχόταν η άνοιξη σιγά σιγά και η ζέστη

Και λιώναμε κι εμείς σαν τους αυτοσχέδιους μικρούς

Χιονάνθρωπους πάνω σε παρμπρίζ αυτοκινήτων

Κυλάγαμε καταραμένοι στο χώμα ψάχνοντας κρύπτες.

Αλλά πού να βρεις κρύπτη να σε χωρέσει την Άνοιξη;

Πού να βρεις;